God bezoekt een eiland; Pinksteren vandaag

De Hebriden opwekking van 1949-1952

bewerkte versie, oorspronkelijke versie is enkele jaren geleden verschenen in 'Het Zoeklicht'

Nu rond Pinksteren wordt ik weer herinnerd aan een boek wat ik indertijd na wat aarzeling toch ter hand nam. Dit boek beschrijft de opwekking die de Hebriden-eilanden - met name het eiland Lewis - van 1949-1952 aandeed.
Al vele jaren had het onderwerp opwekking mijn grote belangstelling. Ik las over de opwekkingen in New England, Canada, Nijkerk, Woudenberg, Wales en nog meer plaatsen. De gespannen verwachtingen, de gebeden en beloften ten spijt; ondanks een persoonlijke geloofsverdieping heb ik 'opwekking' als fenomeen nooit mogen meemaken,  Dit leidde bij mij tot een ‘opwekkingsmoeheid’ en misschien ook wel een stukje ongeloof dat dit in onze dagen nog mogelijk was.
Jaren geleden leerde ik, tijdens een spreekbeurt in Rotterdam, dr. Colin Peckham kennen. Ik sprak met hem en had wat e-mailcontact. Hij had een website over opwekking (1) en heeft het boek Sounds from Heaven (2) geschreven, dat handelt over de opwekking op het eiland Lewis. Zijn vrouw, Mary, was tijdens deze opwekking tot geloof gekomen en in zijn boek wordt een schets gegeven over het historische beloop.
Toen broeder Peckham een aantal jaar geleden overleed was dit voor mij de aanleiding om zijn boek te bestellen en toch ook te gaan lezen. Van begin tot eind raakte en bleef ik geboeid lezen en een vuurtje werd weer ontstoken. Hopelijk verwarmt het ook u.

Opwekking gaat in de eerst plaats om God Zelf. Het is Zijn glorietijd en opwekking is de heraut van de komst van Zijn Koninkrijk dat aanstaande is. In opwekkingstijden gaan meer mensen dan gebruikelijk over van het koninkrijk van de duisternis naar dat Koninkrijk van Licht. God lijkt zichtbaarder, tastbaarder aanwezig in een kerkelijke gemeente of zelfs streek. Deze Aanwezigheid beheerst de gedachten, gesprekken en het handelen van de mensen in die plaats. Gods Geest overtuigt mensen van zonde, gerechtigheid en oordeel, maar wijst bovenal op Jezus Christus als de uitweg.
Op de Hebriden waren meerdere mensen in gebed voor een hernieuwde bezoeking door Gods Geest. Hernieuwd, want de eilandengroep kende zelfs in de recentere geschiedenis al meerdere opwekkingen. Met name een tweetal oudere vrouwen waren in gebed en wisten vanuit de verborgen omgang met God dat een nieuwe opwekking aanstaande was.
Een predikant, Duncan Campbell, werd uitgenodigd om diensten te komen leiden, maar weigerde eerst te komen. Hij was bezig met een conferentie in Schotland. Eén van de oude vrouwen wist en geloofde dat hij toch zou komen. Bij Duncan Campbell was er vervolgens de innerlijke overtuiging dat hij toch voor een korte reis naar het plaatsje Barvas moest, hij onderbrak zijn bijdrage op de conferentie en hij ging. Zijn verblijf duurde vervolgens langer dan hij zich oorspronkelijk had voorgenomen.
Na enige tijd begon de opwekking en werden mensen door de prediking overtuigd van zonde; een toestand die in sommige gevallen dagen of zelfs weken duurde voordat het licht van vergeving en verzoening doorbrak. De Calvinistische bevolking was, ondanks ontbreken van een waar geloof, wel altijd serieus met godsdienstoefening bezig, maar ondanks dat leefden velen tegelijkertijd in zonde en had de jeugd een dubbele moraal. Vanuit het plaatsje Barvas verspreidde de opwekking zich naar meerdere plaatsen, maar ook begon er onafhankelijk hiervan, maar door dezelfde Geest, in andere plaatsen verandering te komen.

Duncan Campbell, die betrokken was bij de zogenaamde ‘Faith Mission’, kende en respecteerde de kerkelijke achtergrond van de mensen. Ook hijzelf wilde er zeker van zijn dat het God was die een mens wederomgeboren deed worden en vermeed ‘beslissingen’ en een appel op emoties. Zodoende kon Gods Geest een diep werk doen en was het Gods Geest Zelf die in mensen getuigde dat ze nu een kind van God waren geworden. Wat vanuit de mensen werd gedaan, was het zoeken van God in Woord, gebed, diensten, maar ook samenkomsten in huizen. Na afloop van de dienst konden mensen in een aangrenzende ruimte samenkomen voor nog wat persoonlijke aanwijzingen vanuit Gods Woord en gebed. In het genoemde boek staan meerdere ontroerende getuigenissen beschreven van jongeren en ouderen die vroeger of later toch in het doorbreken van Gods Licht en het zien op de Zaligmaker troost en vrede ervoeren.
Van Duncan Campbell zijn via de website www.sermonindex.net preken en getuigenissen over de opwekking te beluisteren. Deze broeder verhaalt hoe hij tijdens de Eerste Wereldoorlog op het slagveld een geloofsverdiepende ervaring had, die hem ertoe bracht om in de kracht van Gods Geest, met vrucht het Evangelie te brengen. In de jaren ’20 beleefde hij een geestelijke opwekking in zijn gemeente, maar in de vele jaren erna ontbrak deze Goddelijke zalving op zijn bediening en leven en hij beschrijft deze tijd als een ‘barren wilderness’. Hij viel ten prooi aan allerlei modernistische ideeën en God was een begrip, maar geen Leven meer voor hem. Een confronterende vraag van zijn jonge dochtertje (“Pappa, u had vroeger opwekking, waarom nu niet meer?”) brak hem. Hij stopte met al zijn dode geestelijke activiteit en bad totdat God hem opnieuw vervulde met Zijn Geest en een nieuwe periode in zijn bediening aanbrak.

Volgens zijn getuigenis ging deze vervulling met Gods Geest niet gepaard met spreken in tongen en kwam dit in de opwekking te Lewis ook niet voor. Wel worden in de getuigenissen meerdere bovennatuurlijke verschijnselen genoemd, zoals de plotselinge overtuiging van zonde bij mensen (ook buiten de diensten om), de gebedslast, het ervaren van Gods Aanwezigheid, het zien van een bovennatuurlijk schijnsel of Licht en het horen van hemels gezang. In een eerdere opwekking in de jaren ’30 waren er ook veel lichamelijke manifestaties, in de opwekking van 1949-1952 kwam dit minder voor en werd dit ook niet gezocht. Toch kwam het onder de zware overtuiging van zonde en Gods Aanwezigheid voor dat mensen niet konden blijven staan. Ook waren enkelen op zulke diepe wijze in gebed en worsteling voor Gods troon, dat ze in een toestand van trance raakten en daar soms ook visioenen, overtuigingen en indrukken verkregen. Juist op dit gebied dienen we voorzichtig te zijn en niet de fout maken om deze verschijnselen bij voorbaat af te wijzen, maar anderzijds moet men er ook niet mee aan de haal te gaan en in het verlengde ervan hiermee de verschijnselen van lachen, rollen, blaffen en vallen verdedigen.
In de Bijbel (3) zien we in de ontmoeting met God dat mensen niet meer kunnen blijven staan, of (lichamelijk) van slag zijn (inwijding tempel, Jesaja, Ezechiël), of in een toestand van extase een visioen krijgen (Petrus). Wat we wel zien in de opwekking van Lewis en in ons land in de opwekking te Nijkerk (1749), is dat lichamelijke manifestaties niet aangemoedigd werden en dat mensen voor wie het allemaal even te veel werd, beter uit de diensten verwijderd konden worden (zonder dat dit van invloed was op het al dan niet doorgaan van Gods werk). Hysterie werd niet gezocht, gewaardeerd en getolereerd.
Duncan Campbell verhaalt ook van confrontaties met de macht der duisternis. Tijdens een dienst ervoer hij totaal gebonden te zijn en had geen vrijheid om te kunnen preken. Achterin de ruimte waren een aantal mannen binnengekomen, waarvan hun gezichten, volgens Campbell, de tekenen vertoonden van bezetenheid. Zij waren gekomen om de dienst te verstoren. Duncan Campbell ervoer toen dat hij een jonge broeder moest vragen om te bidden en na een intensieve tijd van gebed kwam de doorbraak en werden meerdere mensen, waaronder de genoemde mannen, overtuigd van zonde en gered! De duivel werd weerstaan en moest plaatsmaken voor Gods Geest.

In een drukke, geseculariseerde maatschappij en kerk zoals wij die nu vaak kennen, komt de intensiteit en vorm van het geloofsleven op de Hebriden van toen misschien wat bevreemdend over. In die jaren was God niet het bijvoeglijk naamwoord, maar Het Onderwerp van het leven. Als kenmerken van de opwekking zou ik het volgende noemen: Gods Woord in kracht gebracht, intensief en aanhoudend gebed, eenvoudig en rein leven. De Bijbelse noties van Gods heiligheid, schuld, zonde en Gods onverdiende liefde en de noodzakelijke verzoening door Jezus’ bloed werden weer levende begrippen. Zouden we hiervan niet meer ervaren als we meer tijd voor de omgang met de Allerhoogste zouden vrijmaken?

drs. Wilco Sliedrecht

1 www.revivals.org.
2 Sounds from Heaven, Colin & Mary Packham o.a. te bestellen via www.bookdepository.com.
3 2 Kronieken 5:14, Ezechiël 3:15, Jesaja 6:5, Handelingen 10:10

Op weg met God

‘U bent met al mijn wegen vertrouwd’ (Psalm 139:3, HSV)
eerder geplaatst in Het Zoeklicht (2014) en een samenvatting op CIP.nl: artikel vakantie Zoeklicht CIP

Eens per jaar is er sprake van een ongekende volksverhuizing, die zijns gelijke in de wereldgeschiedenis waarschijnlijk niet kent. Volksstammen pakken hun biezen en geven vrijwillig hun luxe en comfort op om meestal op minimaal een iets minder comfortabele wijze als gebruikelijk op een andere locatie dan hun vaste standplaats een aantal weken te bivakkeren.

De normaliter toch wel vrij ruime auto blijkt opeens te klein als een gedeelte van de inboedel naar een andere plek dan de vaste woon- en verblijfplaats moet worden verhuisd. De vraag komt op waarom de koffers en tassen niet groter gemaakt worden dan de gebruikelijke standaardmaten om de gewenste inhoud er in kwijt te kunnen. Vervolgens rijst de vraag op waarom de auto niet groter gemaakt is dan de gebruikelijke standaardmaten om die uitpuilende koffers en tassen kwijt te kunnen.  
Gaat de Senseo ook mee?
Er aan voorafgaand is al dan niet aan de hand van lijstjes geturfd of alles wat mee moet ook wel daadwerkelijk is meegegaan. Iedere vakantieganger heeft zo ook nog eens zijn of haar eigen wensenlijstje. Berucht zijn de avonturiers die vol goede moed een grote stapel boeken meenemen ‘om ze eens een keer uit te kunnen lezen’. Naast dat dit voornemen zelden werkelijkheid wordt, wordt hierdoor ook nog eens veel bagageruimte opgeslokt. Ook allerlei andere luxezaken en speeltjes worden soms van A naar B meegesleept om toch enigszins aan het normale huiselijk comfort tijdens het verblijf elders vast te kunnen houden. Het is soms een levensgroot dilemma of je het Senseo-koffieapparaat nu wel of niet een aantal weken kunt missen en of ‘de Wii’1 nu wel of niet mee moet. Vervolgens persen de nomaden zich tussen de inboedel, zetelen zich op hun veel te krappe zitplaatsen en zit de chauffeur met de knieën pal op het stuurwiel en dan kan eindelijk de jaarlijkse volksverhuizing beginnen. Afhankelijk van het wensenpakket voor de verblijfsbestemming wordt in één tot meerdere uren het geduld en de liefde tot gezinsgenoten danig beproefd.

Vakantiestress en andere ongemakken
Bovenstaand is de meest gangbare handelswijze beschreven, maar er zijn ook in toenemende mate mensen uit de ‘jet set’ die met een vliegtuig hun favoriete vakantiebestemming bereiken. De ontdekkingsreizen van een Marco Polo zijn immers al van te lang geleden! Daarnaast zijn er ook nog velen die een wandel- , fiets- of motorvakantie boven het reizen in een afgesloten cabine verkiezen. ‘Dichter bij de natuur’, is vaak hun motto. Echter, de bagagedilemma’s blijven vaak wel dezelfde. De massale vakantie-uittochten en de tendens tot het aangaan van steeds verdere en duurdere reizen kunnen we wel tot de typisch westerse volkstradities rekenen. Vakantie is tegenwoordig niet meer een tijdelijke onderbreking van de werkzaamheden, maar het werk wordt steeds vaker gezien als een hinderlijke onderbreking van de vakantieperiode. De tendens is: vaker, langer, verder, duurder en luxer. Nu zal ik de laatste zijn om te ontkennen dat in onze hectische tijd vakantie als welkome en gezonde onderbreking van het dagelijkse ‘normale’ leven heilzaam kan zijn, maar anderzijds zijn begrippen als ‘vakantiestress’ en ‘zwarte zaterdag’ toch wel enigszins zot, als je er wat langer bij stil staat.

Bijbelse vakantie?
Het volk Israël vertrok ooit uit de hedendaags populaire vakantiebestemming Egypte en reisde vervolgens vele jaren. Het volk verbleef in de woestijn in tenten. Voor zo’n verblijft betaal je tegenwoordig veel geld. De reizen van Paulus zijn bijna spreekwoordelijk, alhoewel de hedendaagse Middellandse Zee-cruises wel wat comfortabeler en veiliger verlopen. Hoewel ‘reizen’ als begrip in de Bijbel dus veelvuldig voorkomt, zul je er het concept ‘vakantie’ zoals wij dat hanteren er niet in tegenkomen. Nu hoeft een Bijbels stilzwijgen niet gelijk te staan met ‘een verbod op’ of aan zonde, maar wellicht geeft deze constatering u wel even voor een (kort) moment stof tot nadenken. Sowieso lijkt het me dat de levensstijl ten tijde van de Bijbelse geschiedenis – behoudens de zaken als oorlogen en hongersnoden – in rustige tijden wel wat ongecompliceerder was dan die in onze huidige, jachtige tijd vol met prikkels en straling. De strenge Sabbatshandhaving stond er garant voor dat men aan de rust, godsdienstoefening en het gezin wel toekwam. Vaak gebruikte men de eigen benen als vervoermiddel en bracht men dagelijks meer tijd in de buitenlucht door dan een gemiddeld schoolkind nu in een week tijd. De westerse mens heeft daarom misschien wel harder dan toen vakantie nodig en zou deze luxe uitgangspositie optimaal kunnen en moeten gebruiken. Leven in de huidige tijd vraagt met name mentaal veel van ons.

Geloof in de kofferbak
De vakantietijd is bij uitstek geschikt om de gezinsbanden weer wat hechter aan te halen, te genieten van Gods schepping en ook om tijd te nemen voor contact met de Schepper. Hiervoor zouden echter wel bewuste keuzes gemaakt moeten worden. Deze kunnen gemaakt worden omtrent het nemen van voldoende tijd van voorbereiding op vakantie en voor het inpakken, de vakantiebestemming, de hoeveelheid geld die je op een gewetensvolle wijze al dan niet kunt spenderen en over de dingen die je al dan niet mee wilt nemen. Qua voorbereidingstijd en de reis zelf is het vaak zo dat er gedragsmatig door tijdsgebrek en te gehaast zijn op zijn zachtst gezegd ‘de vrucht van de Geest’ (zoals geduld en vriendelijkheid! - Galaten 5:22) vaak niet op de voorgrond staat. Je geloof verdwijnt in een vakantieperiode toch niet ook in de kofferbak? Vaak kan het simpelweg al behulpzaam zijn om niet direct op de dag van of vlak na de laatste werkdag het vertrek te plannen. Daarnaast zou er zo’n meerwaarde zijn als christenen daadwerkelijk dagelijks met God zouden leven en trouw zouden zijn in hun gebeds- en Bijbeltijd, maar ook als de gezinsgodsdienst weer een goed en vanzelfsprekend gebruik zou worden. In de vakantietijd wordt dit dan uiteraard gewoon doorgezet, want God gaat – met eerbied gesproken – echt niet op vakantie als wij dat gaan. Nee, Hij wil met ons mee tijdens onze vakantietijd en de voorbereiding daar op.

Reisgezel en Reisbestemming 
Dat beseffende zouden wellicht heel andere keuzes worden gemaakt. Bij de stapel boeken hoort dan in ieder geval ook de Bijbel. Daarnaast is het goed om een plan te hebben voor de zondag. Is dit een vakantiedag als alle andere, of wordt er bewust nog extra ruimte gezocht om een dienst te bezoeken of te beluisteren of deze in kleine kring zelf te beleggen. Als God niet mee mag op vakantie, of de vakantie wordt aangewend voor een godsdienstige pauze, dan speelt er een dieper probleem. Het leven met God is een voorrecht. Zo klonk het indertijd bij het reisgezelschap Israël: ‘Daarom zult u de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw kracht’ (Deuteronomium 6:5, HSV). Deze God reisde ooit naar de aarde af en kwam in de gedaante van een mens om uw en mijn zonde weg te dragen en wil uw Reisgezel en uiteindelijke Reisbestemming zijn. Misschien vindt u in de komende vakantieperiode een momentje de tijd om daar eens extra bij stil te staan? Uw verwondering met een ander delen is vervolgens ook toegestaan. Dat zal uw vakantie eeuwigheidswaarde geven.

 Wilco Sliedrecht 

 1 Voor de digibeten wat uitleg over de Wii, een spelcomputer: http://nl.wikipedia.org/wiki/Wii